I shuddered when my coffee machine made gentle squeaking noise. This is the way how it informs that my black coffee is ready. I just fell into pensive mood … I stared at the reflection in the mirror, which reflected the wall of another room – I hung bright cotton balls on the frame of a mirror, which now, in fall when mornings are dark wonderfully warm up the interior. I smile to myself, because I like the way how we arranged our place –it  is bright and minimalistic. My husband appreciates my efforts. Or he says out of politeness that I beautifully furnished our flat. I don’t know when I realized it, but each image that appears in my imagination, sooner or later becomes three dimensional. They are tangible. I materialize my thoughts into a reality. But I wasn’t always aware of it. Everything that surrounds us, everything that you can experience by one of the five senses was a thought, idea.

Wzdrygam się na delikatny dźwięk piszczenia ekspresu, który w ten sposób informuje mnie, że moja mała czarna jest gotowa. Zamyśliłam się… zapatrzyłam się na odbicie w lustrze, w którym odbija się ściana drugiego pokoju – na ramie lustra powiesiłam jasne kule cotton balls,  które teraz, w już jesienne i ciemne poranki wspaniale ocieplają wnętrze. Uśmiecham się do siebie, bo podoba mi się jak się urządziliśmy – jest jasno, minimalistycznie. No i mąż docenił moje starania. A przynajmniej z grzeczności  mówi, że pięknie urządziłam nasze mieszkanie.  Nie wiem kiedy sobie to uświadomiłam, ale każdy obraz, który po przymknięciu powiek pojawia się w mojej wyobraźni , prędzej czy później staje przede mną trójwymiarowy. Namacalne. Materializuję sobie rzeczywistość. Ale nie zawsze byłam tego świadoma. Wszystko, co nas otacza, czego możemy doświadczyć jednym z pięciu zmysłów było kiedyś myślą, ideą.

I close my eyes. I have just finished watching one of Disney’s fairy tale.  This one about handsome boy in a body of the beast and beautiful girl, not without a reason, called Bella. I was hoping that  when I grow up I’ll also be like beautiful Bella and I’ll be swirling with my beloved in the waltz. And although I’m not a beautiful Disney princess, it happened. Two months ago, I danced with my beloved at my own wedding. Like Bella.

Zamykam oczy. Właśnie skończyłam oglądać jedną z bajek Disneya, tę o przystojniaku zamkniętym w ciele bestii i tej pięknej, nie bez powodu nazwanej Bellą, dziewczynie. Myślę o tym, że jak już będę dorosła też będę tak piękna jak Bella, i będę wirować w walcu z ukochanym. I choć nie jestem piękną księżniczką z Disneyowskich bajek,  stało się. Dwa miesiące temu tańczyłam z ukochanym na własnym ślubie. Jak Bella.

kardigan/cardigan CLICK HERE

top/top TomTailor

Spodnie/trousers Mango, podobne TU

torebka/bag Paulina Scheadel

buty/pumps Prima Moda, podobne znajdziecie TU

naszyjnik/necklace Perlove

zegarek/watch Lorus

First it was a thought. I invite them every day before I go to sleep, when I get stuck in a traffic jam or while I’m waiting for mentioned at the beginning coffee. Unfortunately, sometimes I see worst-case scenarios. Before a big exam I always imagine how my tongue gets stuck in my throat. Or the situation when I’m afraid to ask for a raise . Fear doesn’t need an invitation. Sometimes it is omnipresent, lasts all-day, comes without any invitation. I stand at a busy intersection and  fear displays one disaster after another, ties up my body and stomach. I got lost in fear some time ago. I felt fear every day, it even didn’t ask for an invitation, it settled itself. I was tired of these catastrophic visions and I was falling asleep, without dreaming of pleasant moments. Fortunately, I reminded that every thought or idea  will be  sooner or later, tangible. Therefore, I display in my mind happy images and frames which I want in my life. I was dreaming to get rid of this nagging, invalid fear. Finally, I changed it into good luck J Have a nice day! Close your eyes and dream about something special to you 🙂

Najpierw była myśl.  Zapraszam je co dzień, przed snem, gdy myśli odbiegają podczas stania w korku, gdy czekam na wspomnianą na początku tego wpisu kawę. Niestety, czasami wizualizuję też czarne scenariusze. Przed dużym egzaminem wyobrażam sobie jak język Grzęźnie mi w gardle. Jak podczas rozmowy z szefem boję się wspomnieć o podwyżce.  Lęk nie potrzebuje zaproszenia. Bywa wszechobecny, całodzienny, wdziera się bez specjalnego zaproszenia. Stoję na ruchliwym skrzyżowaniu, a lęk wyświetla katastrofy jeden za drugim, spina ciało, ściska żołądek. Jakiś czas temu zatraciłam się w tym zalęknieniu.  Co dzień wpuszczałam lęk, zresztą, on nawet nie prosi o zaproszenie, zadomawia się sam. Zmęczona tymi katastroficznymi wizjami zapadałam w sen z rozbiegu, bez wcześniejszego marzenia o przyjemnych chwilach. Na szczęście przypomniałam sobie, że każda myśl, idea stają się, prędzej czy później, namacalne. Dlatego też wyświetlam sobie w umyśle szczęśliwe obrazy,  kadry jakich pragnę w moim życiu. Marzyło mi się, aby pozbyć się tego dręczącego, bezpodstawnego lęku. I zamieniłam go sobie na szczęście J Miłego dnia! Zamknij oczy i pomarz o czymś, czego pragniesz:)