By running a fashion blog, you feel the pressure of being fashionable. Ok, maybe pressure is not a right word. I like to be trendy, I always liked. But the pressure is on being trendy, not even know all the trends, but not to be hypocrite and  wear them. Well, how to write about fur flip flops  and combining polka dots with flowers and metallic belt and at the same time choose  simple jeans and white t-shirt or black uniform. They say : the shoemaker’s children are ill-shod;) And such is my today’s outfit, because it’s hard to call it  styling. It is boring  and totally „not fashionable”, but it is 200% me – I ‘m normal, boring, predictable and I like ordinary, nice things.

Prowadząc modowego bloga czuje się presję bycia modnym. Może presja to złe słowo. Ja lubię być modna, zawsze taka byłam. Ale presja tyczy się bycia trendy, nawet nie chodzi o to żeby te trendy znać, ale żeby jeszcze nie być hipokrytą i te trendy stosować. No bo jak tu pisać o futerkowych klapkach i łączeniu grochów z kwiatami i metalicznym paskiem i jednocześnie wybierać jeansy i biały podkoszulek albo czarny uniform. Mówią, że szewc bez butów chodzi;) I taki jest właśnie mój dzisiejszy strój, bo przecież trudno to nazwać stylizacją. Jest nudno do bólu i totalnie „nie modowo”, ale za to jest 200% mnie  – normalnej, nudnej, przewidywalnej i lubiącej zwyczajne, ładne rzeczy.

I am glad that there is diversity in fashion. That not only you can choose any style you like  when it comes to clothes, but also you can look the way you like. There is not one canon of beauty. I am glad to hear that you don’t need to have a fashion model silhouette to be beautiful. It’s nice to have a gap between  teeth or crooked nose and still make a career, even in modeling. It’s really great. But I’m not happy that the „normality” is already passe.

Cieszę się, że jest moda na różnorodność. Że nie tylko możemy przebierać w różnych stylach jeśli chodzi o ciuchy, ale możemy wyglądać tak jak nam się podoba. Nie istnieje jeden kanon urody. Cieszę się, że głośno się mówi o tym, że nie trzeba mieć figury modelki, aby być pięknym. Fajnie, że można mieć szparę między zębami lub krzywy nos i mimo tego robić karierę, nawet w modelingu. Naprawdę świetnie. Ale nie cieszy mnie fakt, że „normalność” jest już passe.

A few days ago I had appointment in a dentist. In fear of traffic jams I drove off a little bit earlier and as a result I was 15 minutes before my appointment. In the waiting room, I reached for a woman’s magazine and paged through: praise for plus size figure and on next page  encouragement to hard workouts and detox – what extremity – you’re a plus size – great, you’re a  fit girl without fat – also great, but nothing for me, I’m an average person –  I am far from Rubensian shapes, but I also don’t have  muscular body straight from the gym.

– „Mom, this lady also has straight teeth and goes to the orthodontist,”  – I heard  young voice, and I looked up at the lovely teenager. Perfect facial features and long , mousy hair with pastel pink highlights underneath. Such girls are seen on catwalks. „All my friends wear braces,” continued the girl.

Kilka dni temu byłam na wizycie u dentysty. Z obawy przed korkami wyjechałam trochę wcześniej i w rezultacie do mojej wizyty zostało jeszcze 15 minut. W poczekalni sięgnęłam po jakiś babski magazyn i przekartkowałam go: pochwała pulchności, na drugiej stronie zachęta do katorżniczych treningów i detoksu – co za skrajność – jesteś plus size – świetnie, jesteś fitneską bez grama tłuszczu też świetnie, czyli nic dla mnie, bo ja jestem przeciętniakiem, daleko mi do rubensowskich krągłości, ale także trudno dopatrzeć się u mnie twardego i wyrzeźbionego ciała prosto z siłowni.

– „Mamo, ta pani też ma proste zęby i chodzi do ortodonty” – usłyszałam młodziutki głos i podniosłam wzrok, który zatrzymał się na buzi ślicznej nastolatki. Idealne rysy twarzy okolone mysimi  długimi włosami. Spod spodu wystawało kilka pasemek zabarwionych na pastelowy róż.  Takie dziewczyny widuje się na wybiegach. –„Wszystkie moje koleżanki noszą aparaty „ – kontynuowała dziewczynka.

For the  first time I heard that a  child asked a parent for having dentist or orthodontist appointment. When I was in a rimary school,  people with braces were often subjected to nasty jokes and insults. It is good that today braces or eyeglasses are something normal. But on the other hand asking for metal wire on teeth, like for new smartphone model, when teeth are nice and straight, it is too much! Like drawing fake freckles on your face. Maybe freckles  are cute, if you have such kind of beauty …. I accept my skin without freckles, because freckles are caused mainly by sun exposure. For God’s sake, I’m not going to do them by force  . I can’t understand this rush to be other than „ordinary”. I’ve recently heard from my friends that they don’t listen to the radio because „everybody  listens to the radio”. Not that they don’t listen it because they don’t like this kind of music .. Not that they prefer rock, and in the radio is pop. Not because they value classical music. No – they don’t listen to the radio because everyone does it, and they don’t want to be like everyone else. It’s not the music we listen to that makes us unique and unconventional. And these fake freckles or eyeglasses will not give you the charm of a  shy girl if you’re not a shy girl. It also works the other way round. Forcing yourself to Scandinavian minimalism, just to fit in the current „less is more” trend, while your soul is full of colors is senseless. I don’t know where the fear of „being ordinary” comes from, and why people want to be „different”, no matter what, but not neuter. I’m scared of forcing yourself to be someone who you are not. I like the normality, I like pop music and popular TV series and in my wardrobe  I have clothes of popular brands. And, so what? I met one  girl or five girls in the street, in the same shoe model and so what? The fact that I wear popular Nike shoes doesn’t make me feel less unique.

Pierwszy raz słyszałam, aby dziecko prosiło rodzica o wizytę u dentysty czy ortodonty. W czasach kiedy chodziłam do podstawówki, osoby z aparatem były obiektem przykrych żartów i obelg. Dobrze, że dzisiaj aparat ortodontyczny, czy okulary to coś zwyczajnego i u nikogo nie powodują poruszenia. Ale z drugiej strony dopominanie się o  metalowy drut na zębach, jak  o nowy model smartofna, w przypadku kiedy  zęby są ładne i proste, to spora przesada! Podobnie jak moda na dorysowywanie sobie piegów. Są może i urocze, o ile ma się taki typ urody…. Ja akceptuję moją skórę bez piegów, bo w końcu piegi w dużej mierze to przebarwienia posłoneczne. Na miłość boską, nie zamierzam ich sobie przyprawiać na siłę. Nie mogę zrozumieć tego pędu za byciem innym niż „zwyczajny”. Ostatnio usłyszałam od znajomych, że nie słuchają radia, bo „wszyscy tego słuchają”. Nie, że nie słuchają bo nie podoba im się ta muzyka.. Nie, że preferują rock, a w radio leci pop. Nie dlatego, że  cenią sobie muzykę klasyczną. Nie  – nie słuchają radio dlatego, bo robią to wszyscy, a oni nie chcą być jak wszyscy. To nie muzyka której słuchamy sprawi, że będziemy wyjątkowi i nietuzinkowi. I te dorysowane piegi czy okulary zerówki nie dodadzą nam uroku nieśmiałej dziewczyny, jeśli takie po prostu nie jesteśmy.  To działa też w drugą stronę. Usilna pogoń za skandynawskim minimalizmem, tylko po to żeby się wpisać w aktualnie na topie tendencję „less is more”, podczas kiedy w duszy gra Ci feria barw jest bezsensowne. Nie wiem skąd się bierze ten strach przed „zwykłością”, i pogoń za byciem „jakimś”, obojętnie jakim, byle nie nijakim. Ja boję się tego silenia się na kogoś kimś się nie jest. Lubię zwykłość, lubię muzykę pop i popularne seriale, a w szafie mam ubrania popularnych marek. No i co z tego?  Że spotkam na ulicy dziewczynę, albo i pięć dziewczyn w tym samym modelu butów? To, że mam na nogach popularne Nike nie odbiera mi mojej wyjątkowości.

sweter/sweater Tommy Hilfilger (American Outlet)

spodnie/ pants Medicine

buty/shoes Nike

torebka/bag Guess (American Outlet)

okulary/sunglasses RayBan

naszyjnik/necklace Coccola.pl

We live in times when we are encouraged to express our personality and thanks to that we have great conditions to feel free. But recently I have the impression that the permission to feel free in expressing  yourself is ok as long as it fits into a current trend of being a weirdo. There is a willingness to criticize „ordinariness” – that it’s nothing extraordinary. After all, we will not offend any feelings. But criticizing „weirdness” is a bad thing, because this person expresses himself/ herself in such way. So where is a freedom?

Żyjemy w czasach kiedy zachęca nas się do wyrażania swojej osobowości i mamy dzięki temu świetne warunki do tego, żeby czuć się wolnym. Ale mam ostatnio wrażenie, że przyzwolenie na bycie wolnym w wyrażaniu siebie jest ok, dopóki wpisuje się w nurt bycia dziwakiem. Istnieje przyzwolenie do krytykowania „zwykłości” – że nijakie i nic nadzwyczajnego. Przecież nie urazimy niczyich uczuć. Krytyka „dziwności” jest już czymś złym, bo przecież ta osoba w ten sposób się wyraża. Więc gdzie ta wolność?